Lá amháin í dtús an fhómhair, bhí mé ag dul go dtí an bhaile. Chuaigh mé amach an doras agus thosaigh mé ag siúl í dtreo an bhaile.
Ar an tslí chonaic mé ticeád ar an dtalamh. Phioc mé suas agus scríob mé an ticeád agus leath mo shúile nuair a chonaic mé trí reálta. Rith mé abhaile ar nós na gaoithe agus tar eís tamaill shroich mé mo theach. Chuaigh mé isteach agus thaispeáin mé mo ticeád do mo mhamaí, bhí sí sona sásta agus chuamar isteach sa charr.
Thosaigh sí ag tiomáint go dtí an oifig an phoist agus niorbh fhada go raibh mé isteach sa bhaile arís. Tar éis tamaill tháinig mé amach agus bhí súil agam go mbeidh mé ar an teilifís ag an deireadh seachtaine. An lá dar gcionn bhí mé ag feáchaint ar an teilifís agus is beag nar thit mé i mo laige nuair a tháinig mo ainm amach. Cúpla lá ina dhiadh sin déirigh mé go moch ar maidin agus chuaigh mé agus mo chlann go dtí an stiúideo telifíse. Bhí mé neirbhíseach ach bhí mo chlann sa lucht féachanna ach bhí mé ceart go leor. Bhí eadaí galánta orthu agus tar éis tamaill thosaigh an chluiche. Bhuaigh mé fiche míle euro, carr nua agus saoire sa Fhrainc. An thráthnóna sin bhí mé tuirseach traochta shuigh mé síos os comhair na tine agus dúirt mé, ‘nach bréa an saol atá agam’.
Chodail mé go sámh agus ní dheanfaidh mé dearmad ar an lá sin go deo na ndeor.
by,Sean o Murchú.rang6